---

---

ในบริบท ของ สมเกียรติ อ่อนวิมล
IN CONTEXT of Somkiat Onwimon
WK13/2024
[8]
​Soft Power - 7: Chapter One - Terrorism and the Privatization of War
Soft Power - 7: บทที่หนึ่ง - การก่อการร้าย กับ สงครามเป็นส่วนตัว


[7]

การก่อการร้าย กับ สงครามเป็นส่วนตัว
(Terrorism and the Privatization of War)

การก่อการร้ายโดยกลุ่มนักรบที่มิใช่ส่วนของรัฐโดยตรงหรือโดยอ้อม หรือแม้กระทั่งที่เป็นปฏิปักษ์ต่อรัฐที่เป็นเจ้าของพื้นที่ ซึ่งกลุ่มนักรบเหล่านั้นอาศัยอยู่หรือใช้เป็นฐานกำลัง จัดได้ว่าเป็นการทำ “สงครามเป็นส่วนตัว” ของกลุ่มนักรบตามแนวคิด อุดมการณ์ หรือวิธีแก้ปัญหา หรือการขยายอำนาจ หรืออิทธิพลของกลุ่มตน ซึ่งอาจจะมีพื้นที่ภูมิรัฐศาสตร์ ฐานที่ตั้ง หรือขุมกำลังอยู่ในพรมแดนของรัฐหรือประเทศใดประเทศหนึ่ง หรือในหลายๆประเทศก็ได้ เรียกการทำสงครามแบบนี้ว่า “การทำสงครามเป็นส่วนตัว” สงครามรูปแบบนี้มักจะถูกเรียกว่าเป็น “การก่อการร้าย” (Terrorism) ส่วนตัวนักรบก็จะถูกเรียกรวมๆในเชิงลบว่าเป็น “ผู้ก่อการร้าย” (Terrorist) หากจะเรียกเชิงบวกที่เหล่านักรบเรียกตนเองก็เรียกเป็น “นักรบเพื่อเสรีภาพ” หรือ “นักรบเพื่อพระเจ้า” (Freedom Fighter / Jihad) และมักจะกำกับชื่อกลุ่มนักรบไปพร้อมกันด้วยเช่นกลุ่ม Islamic State (IS) หรือ Taliban
ศาสตราจารย์ Joseph Nye, Jr. อธิบายว่าการก่อการร้ายไม่ใช่เรื่องใหม่ และผู้ก่อการร้ายก็มิใช่ว่าจะเป็นศัตรูกับรัฐอื่นแบบกลุ่มเดียวโดดๆ การก่อการร้ายเป็นการรุกรบเพื่อสร้างความหวาดกลัว โดยใช้วิธีก่อการร้ายต่อผู้คนทั่วไปที่มิได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับความขัดแย้ง ไม่ใช่กองทัพ ไม่ใช่ทหาร การทำร้ายประชาชนพลเรือนตามที่ชุมนุมและงานเทศกาลต่างๆด้วยวิธีที่มิใช่แบบแผนของการรบในระบบการสงครามแบบดั้งเดิม เช่นการใช้ระเบิดพลีชีพผู้ก่อการร้ายตายตามไปด้วย หรือการบุกโจมตีสถานที่ชุมนุมโดยไม่มีเหตุให้คาดคิดมาก่อน เป็นการขมขู่ให้กลัวและหวั่นไหวได้ตลอดเวลา
ความคิดถึงรูปแบบการก่อการร้ายเริ่มปรากฎให้เห็นกว่า 100 ปีที่แล้วในนวนิยายของ Joseph Conrad นักเขียนชาวอังกฤษ ในเรื่อง “Secret Agent” ปี 1907 และ “Under Western Eyes” ปี 1910 ตามด้วยนักเขียนรุ่นต่อๆมา จนการก่อการร้ายจริงๆในโลกปัจจุบันก็กลายเป็นพลังอำนาจทำลายที่หลบซุกอยู่ในซอกมุมต่างๆของโลก อาจเป็นผู้ก่อการร้ายที่เกิดและพัฒนาเติบโตในประเทศหรืออาจเป็นการผสมรวมกลุ่มข้ามชาติ เป็นการก่อการร้ายเช่นในตะวันออกกลาง, North Ireland, Spain, Sri Lanka, Kashmir, S. Africa, และที่อื่นๆ ทุกทวีป ยกเว้น Antartica หรือขั้วโลกใต้ , มีผลกระทบแทบจะทุกประเทศในโลก เหตุการณ์ถล่มตึกในนครนิวยอร์คและ Washington, D.C. โดยผู้ก่อการร้ายจี้แล้วขับเครื่องบินโดยสารชนอาคารสูงที่ New York และอาคารกระทรวงกลาโหมที่ Washington, D.C. วันที่ 11 กันยายน ปี 2001 (เหตุการณ์ 9/11) เป็นการตอกย้ำและประทับรอยความรุนแรงของการก่อการร้ายสมัยใหม่ได้ชัดเจน เป็นความจำที่ลึก และยาวนาน ไม่เสื่อมหาย
อย่างไรก็ตาม ในศตวรรษที่ 21 มีสองเรื่องที่สำคัญที่ทำให้การก่อการร้ายมีความรุนแรงหฤโหดอย่างที่สุด และยากที่จัดจัดการมากในโลกปัจจุบัน:

แนวโน้มชุดที่หนึ่ง
มาจากความก้าวหน้าทางวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี เรื่องแรกเป็นเรื่องของธรรมชาติของเทคโนโลยีในพื้นฐานของระบบอารยธรรมโลกมนุษย์ปัจจุบันที่ละเอียดซับซ้อนมากขึ้น พลังอำนาจเศรษฐกิจ การตลาด การค้าระหว่างประเทศทำให้มนุษย์มีประสิทธิภาพและคุณภาพมากขึ้น ทั้งเรื่องการคมนาคมขนส่ง การสื่อสารสารสนเทศ พลังงาน การสาธารณสุข การดูแลสุขภาพมนุษย์ด้วยกัน ทั้งหมดรวมกันเป็นระบบที่มีคุณภาพและประสิทธิภาพมากขึ้น แต่ก็ซับซ้อนละเอียดอ่อน บริหารจัดการได้ยากมากขึ้น เสียงภัยอันตรายมากขึ้นในเวลาเดียวกัน
นอกจากนั้นความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีนำมาซึ่งเสรีภาพและประชาธิปไตยในการเข้าถึงและใช้เทคโนโลยีเหล่านั้นอย่างทั่วถึงเท่าเทียมกัน ยังผลให้คนเราสามารถสร้างอาวุธที่มีอานุภาพทำลายล้างอย่างมหาศาลได้ด้วยขนาดของอาวุธที่เล็กลง ราคาถูกลง บุคคลหรือกลุ่มบุคคลสามารถเข้าถึงเทคโนโลยีและผลิตอาวุธร้ายแรงมาใช้เองได้โดยง่าย ระเบิดเวลาที่เคยมีขนาดใหญ่ หนัก เคลื่อนย้ายลำบาก มาวันนี้ก็สามารถทำได้ขนาดเล็ก น้ำหนักเบา ราคาถูก อานุภาพรุนแรงกว่า ควบคุมระยะไกลได้โดยเพียงโทรศัพท์มือถือเคลื่อนที่เก็บไว้ในกระเป๋าเสื้อกางเกงธรรมดาๆ ราคาค่าก่อการร้ายด้วยการจี้เครื่องบินก็อาจจะเท่าๆกับราคาตั๋วเครื่องบินเท่านั้นเอง
นอกจากนั้นความสำเร็จของการปฏิวัติข้อมูลข่าวสารทำให้การสื่อสารทำได้อย่างมีประสิทธิภาพและราคาถูกลง ดั้งนี้แล้วกลุ่มก่อการร้ายภายในประเทศก็สามารถปฏิบัติการกลายตัวเป็นกลุ่มก่อการร้ายระหว่างประเทศไปได้ทันทีโดยเทคโนโลยีข้อมูลข่าวสารและการสื่อสารยุค Digital เช่นทุกวันนี้ โลกของการสื่อสารผ่านระบบ Internet ทำให้ประชาชนคนธรรมดาติดต่อกันได้สะดวกทั่วถ้วน ต่างไปจากอดีตที่รัฐ หรือองค์กรขนาดใหญ่เท่านั้นที่สามารถมีเงินและอุปกรณ์สื่อสารกันถึงกันและกันใด้ แต่ระบบ Internet ในโลกยุคใหม่ทำให้การก่อการร้ายลดต้นทุนไปอย่างมหาศาลเพิ่มประสิทธิภาพในการปฏิบัติการเป็นเงาตามตัว แถมได้ใช้เป็นเครื่องมือสื่อสารของผู้ก่อการร้ายที่จะใช้แจ้งเตือนก่อนก่อเหตุและใช้ประกาศแสดงตัวรับผิดชอบเป็นผู้ก่อเหตุหลังจากที่ได้ก่อเหตุร้ายนั้นๆแล้ว เพราะการก่อการร้ายที่จะประสบความสำเร็จอย่างดีนั้นต้องอาศัยการส่งข่าวสาร แสดงอุดมการณ์ และความประสงค์ของกลุ่มตนออกไปสู่โลกภายนอกอย่างรวดเร็วและกว้างขวางด้วย

ดังนั้นระบบ Internet จึงกลายเป็นเครื่องมือสร้างประสิทธิภาพในการก่อการร้ายระดับนานาชาติ หรือระหว่างประเทศได้เป็นอย่างดีแบบที่ไม่เคยพบเห็นมาก่อนในยุคของ Joseph Conrad หรือ Ian Fleming’s James Bond 007
หลังเหตุการณ์ 9/11 การให้สัมภาษณ์ และวิดีโอเทปจาก Bin Laden แพร่กระจายไปทั่วทุกมุมโลก สร้างอำนาจมหาศาลให้กับนักรบเพื่อเสรีภาพหรือผู้ก่อการร้ายกลุ่มนี้ในชั่วพริบตาผ่านระบบ Internet
ศาสตราจารย์ Joseph Nye, Jr. กล่าวว่า:
“Terrorism depends crucially on soft powerful for its ultimate victory. It depends on its ability to attract support from the crowd at least as much as its ability to destroy the enemy’s will to fight.” “การก่อการร้าย หากจะให้ได้ชัยชนะในที่สุดนั้นจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องพึ่งอำนาจน่มนวลหรือ Soft Power ผู้ก่อการร้ายต้องพึ่งพลังอำนาจในการดึงดูดใจให้ ผู้คนสนับสนุนปฏิบัติการของพวกเขา เท่าๆกับที่ต้องการทำลายขวัญกำลังใจในการสู้รบของฝ่ายตรงข้าม ทำให้ศัตรูถอดใจที่จะสู้ต่อไป”
แนวโน้มชุดที่สอง
นี่เป็นการสะท้อนความเปลี่ยนแปลงในแรงจูงใจและการบริหารจัดการของพวกผู้ก่อการร้าย ในช่วงกลางศตวรรษที่ 20 กลุ่มผู้ก่อการร้ายโดยทั่วไปมักจะมีเป้าหมายทางการเมืองชัดเจน และจะปฏิบัติการทำลายกลุ่มชนจำนวนมากๆในวงกว้าง ทั้งๆที่ผู้ก่อการร้ายนั้นเพียงต้องการให้มีคนจำนวนมากเห็นภาพเหตุการณ์ ไม่ใช่ว่าต้องการจะให้เห็นเหตุการณ์ที่มีคนตายเป็นจำนวนมาก การก่อการร้ายแบบที่ว่านี้มักจะได้รับการหนุนหลังเงียบๆจากรัฐบาล เช่นรัฐบาล Libya และ Syria พอมาถึงปลายศตวรรษที่ 20 มีการแตกตัวออกมาจากกลุ่มกิจกรรมรุนแรงเกี่ยวโยงกับศาสนา มาเป็นกลุ่มปลีกย่อยต่างๆ ปฏิบัติการก่อการร้ายรุนแรงและมากกลุ่มขึ้น ดังตัวอย่างที่เห็นคนหนุ่มมุสลิมจำนวนมากอาสาสมัครไปรบต่อสู้กับสหภาพโซเวียตที่ยึดครอง Afghanistan ในช่วงปี 1979-1989 อาสาสมัครหนุ่มมุสลิมเหล่านั้นจึงได้เข้าไปรับการฝึกเป็นนักรบด้วยเทคนิควิธีการต่างๆ มีจำนวนมากที่ได้กลายเป็นสมาชิกกลุ่มนักรบเพื่อศาสนาที่เรียกว่า Jihad หากเทียบกับอดีตก่อนยุคนักรบ Jihad เพื่อพระเจ้าหรือศาสนา การก่อการร้ายแบบขวาจัด ซ้ายจัด ขบวนการแยกดินแดน ขบวนการชาตินิยม ในยุคก่อนจะไม่มีโอกาสผันแปรไปเป็นนักรบอุดมการณ์ศาสนาแบบที่ว่านี้ได้ เพราะโอกาส และเทคโนโลยีมิได้ก้าวหน้าและเข้าถึงกันได้อย่างสะดวกเสรีเท่าศตวรรษที่ 21 การก่อการร้ายในวันนี้จึงเหี้ยมโหดและบ่อยครั้งที่ไม่แยกแยะเป้าทำลายอันเป็นชีวิตของผู้คนพลเมืองผู้บริสุทธิ์ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับความขัดแย้งโดยตรง กลุ่มผู้ก่อการร้ายยุคเทคโนโลยีก้าวหน้าวันนี้ก่อการร้ายทำลายชีวิตโดยไม่เลือก ไม่เว้น ไม่ไตร่ตรอง
แนวโน้มแบบที่สองนี้ได้รับการเสริมความคิดให้สุดโต่งมากขึ้นด้วยการเปลี่ยนแรงจูงใจในปฎิบัติการ จากเป้าหมายแคบๆทางการเมืองมาเป็นเป้าหมายเชิงพันธะสัญญาถึงโลกหน้าหรือชีวิตใหม่ในโลกหน้าเลยทีเดียว
“แต่ก็โชคดี” ศาสตราจารย์ Joseph Nye, Jr. กล่าว, “ต่างจากกลุ่มคอมมิวนิสต์ และ ฟาสต์ซิสต์ ที่การก่อการร้ายแบบนี้ไม่ได้รับความสนใจเข้าร่วมจากผู้คนนอกกลุ่มชุมชนอิสลาม แต่เพียงแค่กลุ่มอิสลามก็มีพลเมืองให้เลือกได้เป็นพันล้านคน อีกด้านหนึ่งก็พบว่ามีการจัดการองค์กรแบบใหม่ด้วย ดูกลุ่ม Al Qaeda เป็นตัวอย่างก็ได้ พวก Al Qaeda มีเครือข่ายอยู่ใน 60 ประเทศโดยประมาณ รวมจำนวนคนนับพันหรือหมื่น ซึ่งเป็นพัฒนาการบริหารจัดการปฏิบัติการก่อการร้ายที่กว้างไกลและร้ายแรงขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก หรือแม้จะดูเฉพาะกลุ่มก่อการร้ายเครือข่ายขนาดเล็ก ก็ยังเป็นการยากที่ฝ่ายตรงข้ามจะแทรกซึมเข้าไปต่อสู้กวาดล้างไปได้ง่ายๆ ต่างกับในอดีตที่กลุ่มก่อการร้ายเชื่อมโยงอำนาจรัฐเสมือนกึ่งๆกองกำลังของกองทัพของรัฐ” ที่เป็นเป้าให้ฝ่ายตรงข้ามจัดการได้สะดวกกว่า.

แนวโน้มทั้งสองแบบที่ว่ามานี้ คือแนวโน้มเรื่องเทคโนโลยี และแนวโน้มเรื่องอุดมการณ์ ส่งผลให้เกิดเงื่อนไขใหม่ที่ทำให้การก่อการร้ายรุนแรงมากขึ้น การจัดการ-ต่อสู้กำจัด-กวาดล้าง-ทำลาย จากอีกฝ่ายหนึ่งได้ยากยิ่งขึ้น
การจัดการกับกระบวนการก่อการร้ายในโลกวันนี้จึงยากกว่าเดิมมาก

แม้ว่าที่อธิบายมาส่วนใหญ่ดูเหมือนจะเป็นปัญหาการก่อการร้ายจากกลุ่มอุดมการณ์ที่เกี่ยวโยงกับศาสนาอิสลาม แต่การก่อการร้ายมิได้มีจำกัดเพียงกลุ่มอิสลามเท่านั้น หากคิดจำกัดเพียงเท่านี้ก็ผิด เพราะกลุ่มพวกที่คิดรุนแรงที่ไม่ใช่กลุ่มศาสนาอิสลามมีอีกมาก ใครมีความเห็นรุนแรงต่อต้านรัฐต่อต้านสังคมโดยอาจเป็นเพราะเรื่องการเมือง เรื่องสังคม วัฒนธรรม เศรษฐกิจ หรือแม้กระทั่งความเห็นที่แตกต่างกันอย่างรุนแรงต่อระบอบประชาธิปไตยด้วยกันเอง เพียงแต่ต่างกันในเรื่องสถาบันปลีกย่อยในระบบการเมือง ทุกคนก็มีโอกาสเข้าถึงเทคโนโลยีการก่อการร้ายเหมือนกันหมด ความรุนแรงจากกลุ่ม Aum Shinrykio ในญี่ปุ่น ที่ปล่อยสารพิษ sarin ในสถานีรถไฟฟ้าใต้ดินในกรุงโตเกียวปี 1995 ก็โหดร้ายสุดโต่ง และไม่ใช่อิสลามด้วย ในสหรัฐอเมริกา Timothy McVeigh บ้าคลั่งต่อต้านรัฐบาลก็ก่อการร้ายในประเทศก่อนเรื่อง 9/11 ด้วยซ้ำ ทุกวันนี้ ตามการสังเกตของศาสตราจารย์ Joseph Nye, Jr. ในปี 2004 ปีที่พิมพ์เผยแพร่หนังสือเรื่อง Soft Power เล่มนี้ คลื่นปฎิบัติการก่อการร้ายจากกลุ่มอิสลามจะเกิดขึ้นเป็นช่วงจังหวะโดยทั่วๆไป ไม่โหมกระหน่ำต่อเนื่องเข้มข้นแบบไม่หยุดหย่อนแล้ว แต่เรื่องแบบนี้ก็ยังไม่ใช่สิ่งที่จะวางใจได้ในระยะยาว โลกยังชะล่าใจไม่ได้ว่าคลื่นการก่อการร้ายระหว่างประเทศด้วยเหตุหรือข้ออ้างที่เกี่ยวโยงกับศาสนาใดก็ตามจะอ่อนตัวสลายไป เพราะว่าโลกวันนี้มี “เสรีภาพและประชาธิปไตยในการเข้าถึงเทคโนโลยี” (democratization of technology) ที่สามารถนำมาใช้ทำลายกันโดยกลุ่มคนเป็นสงครามส่วนตัวได้เสมอ
ระดับความรุนแรงร้ายกาจของปฎิบัติการเพิ่มสูงมากขึ้น ในปี 1970s พวก Palestine โจมตีนักกีฬาโอลิมปิกส์ Israel ที่ Munich Olympics, และการก่อการร้ายโดยพวก Red Brigades ใน Italy ทำลายไปหลายชีวิตที่โลกต้องจดจำ, พวกซิกข์หัวรุนแรงระเบิดเครืองบินสายการบิน Air India จนมีผู้เสียชีวิตกว่า 300 คน, 11 กันยายน 2001 ก็เสียชีวิตอีกหลายพันคน ความรุนแรงที่เพิ่มมากขึ้นนี้เป็นผลพวงของอาวุธที่พลานุภาพทำลายล้างสูง ที่เรียกว่า “weapons of mass destruction” นั่นเอง

ให้ลองใช้จินตนาการดูก็ได้ว่าในอนาคตความรุนแรงจากการก่อการร้ายจะไปไกลขนาดไหน?

เมื่อเทคโนโลยีนิวเคลียร์และอาวุธชีวภาพเปิดกว้างทำให้มนุษย์สามารถเข้าถึงและผลิตใช้ได้โดยง่าย ผู้ก่อการร้ายอาจจะใช้อาวุธนิวเคลียร์ และอาวุธชีวะเคมีเพื่อเป้าประสงค์ของกลุ่มตนได้สะดวก หากถึงตอนนั้นผู้ก่อการร้ายกลุ่มเล็กๆก็สามารถทำลายชีวิตผู้คนได้นับล้าน เรื่องแบบนี้จินตนากรได้ และก็เป็นไปได้

ศาสตราจารย์ Joseph Nye, Jr. ยกชื่อเผด็จการผู้โหดร้ายในอดีตมา 3 คน คือ Adolf Hitler, Joseph Stalin, และ Pol Pot (พอลพต) จอมเผด็จการทั้งสามคนนี้อยู่ในยุคอดีตที่การฆ่าคนจำนวนมากจำต้องอาศัยอำนาจรัฐ กลไกรัฐทั้งองคาพยพ คือทั้งระบบอำนาจที่รัฐพึงจัดให้ได้ทั้งหมด ทำให้ฆ่าคนในรูปแบบเดิมได้นับล้าน โดยไม่ต้องพึ่งพิงเทคโนโลยีสมัยใหม่ตามที่เปรียบเทียบกับปัจจุบัน
“วันนี้มันเป็นเรื่องง่ายดายนักที่จะจินตนาการเห็นบุคคลหรือกลุ่มบุคคลก่อการร้ายด้วยความรุนแรงสุดโต่ง ฆ่าคนได้เป็นล้านโดยไม่ต้องพึ่งกองทัพหรือโครงสร้างการทหารหรือกลไกของรัฐเป็นทางการ นี่แหละคือ ‘การทำสงครามเป็นส่วนตัว’ โดยแท้ มันเป็นการเปลี่ยนแปลงการเมืองโลกอย่างเหลือจะบรรยาย และยิ่งไปกว่านั้น มันจะส่งผลกระทบต่อธรรมชาติแห่งอารยธรรมของสังคมเมืองอย่างมหันต์ เป็นอีกก้าวหนึ่งของการก่อการร้ายที่รุนแรงขยายวงกว้างยิ่งขึ้นมาก จะเกิดอะไรขึ้นกับคนในเมืองที่กลัวที่จะอาศัยอยู่ในเมืองต่อไป ถ้าการก่อการร้ายมิได้ต้องการเพียงจะระเบิดอาคารสูงสองอาคาร หากแต่ต้องการทำลายครึ่งล่างของเกาะ Mahattan ของ New York หรือระเบิด London ทิ้งไปครึ่งหนึ่งที่เป็นใจกลางเมือง หรือทำลายฝั่งซ้ายของกรุง Paris ให้พินาศราบสิ้นไป”

จินตนาการนี้ได้ผลเท่ากับการทำลายศิลปะ วัฒนธรรม อารยธรรม และวิถีชีวิตของพลเมืองที่เป็นศูนย์กลางความเจริญของประเทศสหรัฐอเมริกา, อังกฤษ, และฝรั่งเศส ไปเลยทีเดียว
ในทศวรรษที่ 1970s กลุ่มก่อการร้ายของ Italy คือพวก Red Brigades, Ireland มี กองทัพ IRA, และ Spain มีกลุ่ม ETA ของพวก Basque แยกดินแดน แต่ปัจจุบันนี้การก่อการร้ายเปลี่ยนรูปแบบวิธีการไปแล้ว การต่อสู้ จัดการ กับกระบวนการก่อการร้ายจะต้องไม่ใช่แบบที่ทำไปตามปรกติตามแต่สถานการณ์อย่างที่ทำๆกันมาก่อนหน้านี้ ทัศนะที่เห็นการรบรับกับผู้ก่อการร้ายตามแบบเดิมๆใช้ไม่ได้แล้ว อำนาจแข็งของอาวุธยุทโธปกรณ์และอำนาจเงินจะใช้ต่อสู้กับผู้ก่อการร้ายสมัยใหม่ไม่ได้และไม่พอ รัฐบาลแห่งโลกเสรีประชาธิปไตยจำเป็นต้องใช้ Soft Power ให้มากเช่นเดียวกันกับที่ผู้ก่อการร้ายก็ใช้ Soft Power เทำนองเดียวกัน ทั้งสองฝ่ายเห็นแสนยานุภาพของ Soft Power ว่ามีความสำคัญไม่น้อยกว่า หรืออาจจะมากกว่า Hard Power ด้วยซ้ำไป

มาถึงตอนนี้น่าจะเป็นที่พอเข้าใจดีแล้วว่า ไม่ว่าจะอยู่ฝ่ายไหนที่เป็นคู่ขัดแย้งกัน การใช้ Soft Power เพื่อดึงดูด เป็นพลังให้รักไหลหลง หรือ Attraction ช่วยให้นิยมชมชื่นเข้ามาเป็นกำลังสนับสนุนสู่เป้าประสงค์ตามที่ปรารถนาได้

Hard Power เป็นพลังอำนาจเก่าแก่ที่มนุษย์ใช้มานาน ส่วน Soft Power ก็มีอยู่คู่มนุษย์มายาวนานพอๆกันแต่รัฐมองไม่เห็น วัดค่าไม่เป็น แยกไม่ออกถึงพลานุภาพในกุศโลยายการเมืองระหว่างประเทศ กระทั่งได้รับการศึกษาวิเคราะห์เป็นวิชาการ พลังอำนาจนุ่มนวลที่มีอยู่แต่เดิมเพียงแต่ไม่มีชื่อเรียกจึงได้รับนิยามใหม่เป็นทางการว่า

“อำนาจนุ่มนวล” หรือ “Soft Power”
ทั้งสองรูปแบบอำนาจนี้มีความเชื่อมโยงเกี่ยวข้องกันเสมอ

สัปดาห์หน้า เรื่อง Soft Power ของศาสตราจารย์ Joseph Nye, Jr. จะอธิบายเรื่องสัมพันธภาพระหว่าง Hard Power และ Soft Power กับอำนาจทั้งมวลในโลกยุคข้อมูลข่าวสารสารสนเทศ.

สวัสดีครับ
สมเกียรติ อ่อนวิมล
29 มีนาคม 2567

---