STATEMENT ON THE BOMBINGS OF HIROSHIMA AND NAGASAKI, August 6, 2020

A STATEMENT ON
​THE BOMBINGS OF HIROSHIMA AND NAGASAKI
BY BULLETIN SCIENCE AND SECURITY BOARD
THE BULLETIN OF ATOMIC SCIENTISTS
AUGUST 6, 2020
​
          Seventy-five years ago this month, the United States used the most powerful weapons developed until that time to attack the cities of Hiroshima and Nagasaki. Because the atomic bombings caused such extraordinary damage amid an already-disrupted wartime Japan, the number of people who died as a direct result of the attack can’t be pinpointed. Initial US military estimates placed the immediate death toll at 70,000 in Hiroshima and 40,000 in Nagasaki. Later independent estimates suggest that 140,000 people died in Hiroshima and 70,000 were killed in Nagasaki.
          The weapons dropped on Hiroshima and Nagasaki had the power of 15,000 and 21,000 tons of TNT, respectively. As heart-wrenchingly evidenced in the displays of the Nagasaki Atomic Bomb Museum and the Hiroshima Peace Memorial Museum, the magnitude of the calamity caused by those indiscriminate weapons—weapons that instantly vaporized those close to ground zero, sometimes leaving nothing but shadows on pavement—is all but impossible to comprehend.
Since World War II, no country has again used nuclear weapons in war. But the nuclear genie is out of the bottle, and the risk of nuclear catastrophe remains. Genies have only mythical powers born of fantasy; nuclear weapons are very real instruments of destruction. The fantasy about nuclear weaponry—the fiction that has kept the nuclear disarmament movement from making significant progress—springs from the deluded notion that more and “better” nuclear weapons provide more safety and security.
          A week after the atomic bombing of Hiroshima and Nagasaki, J. Robert Oppenheimer—director of the Los Alamos Laboratory, which developed the bomb—wrote to Secretary of War Henry L. Stimson on behalf of a committee tasked with examining the future of nuclear energy and nuclear weapons. Oppenheimer outlined four concise points for Stimson: more powerful weapons could be developed; there were no effective military countermeasures that could prevent the delivery of atomic weapons; US atomic hegemony was not assured, and even if it could be, such hegemony could not protect the United States from terrible destruction; and the safety of the United States lay in the prevention of future wars, rather than in its ability to inflict damage. This last point is key and deserves to be quoted in full:
          We believe that the safety of this nation—as opposed to its ability to inflict damage on an enemy power—cannot lie wholly or even primarily in its scientific  or technical prowess. It can be based only on making future wars impossible. It is     our unanimous and urgent recommendation to you that, despite the present incomplete exploitation of technical possibilities in this field, all steps be taken, all     necessary international arrangements be made, to this one end.
          Oppenheimer, a physicist who had just successfully created a weapon of mass destruction, was advocating diplomatic solutions to make such weapons irrelevant. Seventy-five years later, we know the following: Science did produce more powerful weapons but, as Oppenheimer predicted, no effective military countermeasures. Eight other countries also acquired nuclear weapons, erasing US hegemony.
          And now, thousands of nuclear weapons—almost all of which are many times more powerful than the bombs that destroyed Hiroshima and Nagasaki—remain on high alert around the world. The United States and Russia possess more than 90 percent of those weapons, and a nuclear war between those superpowers would kill millions and perhaps billions of people, essentially ending civilization.
          And so, on this awful 75th anniversary, the Doomsday Clock stands at 100 seconds to midnight. The Science and Security Board calls on all countries to reject the fantasy that nuclear weapons can provide a permanent basis for global security and to refrain from pursuing new nuclear weapons capabilities that fuel nuclear arms races. Rather than new weapons for new nuclear missions, new delivery systems such as hypersonic glide vehicles, or a resumption of nuclear testing, the United States, Russia, and the world’s seven other nuclear powers should set their technical sights on achievable milestones along the path toward arms control and eventual nuclear disarmament.
          There are those who claim that putting the nuclear genie back in its bottle is impossible, because the information and technology needed to produce a nuclear bomb is too widely available. But the key to producing nuclear weapons has been and remains the acquisition of the fissile material—highly enriched uranium and plutonium—used in nuclear weapons. The means to track, locate, and secure these materials is within human capability, with the right application of financial and political will and resources.
         The final hurdles on the path toward reducing nuclear arsenals and eventually eliminating nuclear weapons entirely will be political rather than technical. As the COVID-19 pandemic has made clear, solving major global problems requires international cooperation—and national leaders willing to seek it through verifiable global agreements and strengthened international institutions.
          Seventy-five years after the first use of nuclear weapons and the founding of the Bulletin of the Atomic Scientists, we—all the members of the Science and Security Board—pledge to redouble our efforts to bring about a world in which the use of nuclear weapons is both unthinkable and impossible. On this tragic anniversary, we ask political and military leaders around the world to join us—to demonstrate that nuclear weapons do not create safety or security, but diminish them and threaten humanity’s future. With the fantasy that they are useful dispelled, nuclear weapons may come to be viewed for what they are—a costly and dangerous detour from the path toward real global security.

▶️ STATEMENT                                   THAI TRANSLATION ▶️

---

[แปล]
คำแถลงเรื่อง ระเบิดที่ ฮิโรชิม่า และ นางาซากิ 
โดย คณะกรรมการบริหารวิทยาศาสตร์และความมั่นคง
THE BULLETIN OF THE ATOMIC SCIENTISTS
6 สิงหาคม 2020

          เดือนนี้ เมื่อเจ็ดสิบห้าปีที่แล้ว, สหรัฐอเมริกาใช้อาวุธที่ร้ายแรงที่สุดเท่าที่ได้พัฒนาขึ้น ณ เวลานั้นระเบิดโจมตีเมืองฮิโรชิม่าและนางาซากิ. ด้วยเหตุที่ว่าระเบิดปรมาณู*ทำให้เกิดความเสียหายมหาศาลยิ่งนักท่ามกลางความพินาศของสงครามที่ดำเนินอยู่แล้วต่อญี่ปุ่น จำนวนผู้เสียชีวิตจากแรงระเบิดโดยตรงมิอาจบอกได้อย่างชัดเจน. ตอนแรกฝ่ายทหารสหรัฐฯประเมินตัวเลขผู้เสียชีวิตทันที ณ เวลาระเบิด ที่ 70,000 คนในฮิโรชิม่า, และ 40,000 คนในนางาซากิ. ต่อมาตัวเลขประเมินโดยองค์กรอิสระอยู่ที่ 140,000 ที่ฮิโรชิม่า และ 70,000 ที่นางาซากิ.
          อาวุธที่ทิ้งลงเหนือฮิโรชิม่า และนางาซากิ มีพลังเท่ากับระเบิดจากดินระเบิดแบบ TNT 15,000 ตัน และ 21,000 ตัน ตามลำดับ, หลักฐานสะเทือนอารมณ์นี้จัดไว้ให้ชมที่พิพิธภัณฑ์ระเบิดปรมาณูนางาซากิ และ พิพิธภัณฑ์สันติภาพรำลึกฮิโรชิม่า, แสดงถึงวินาศภัยแห่งการสูญเสียอันมหาศาลจากอาวุธที่ทำลายล้างอย่างไม่เลือกหน้า - อาวุธละลายสลายทุกชีวิตและสรรพสิ่งที่อยู่ใกล้จุดกลางของระเบิด, บางที่อาจจะทิ้งไว้เพียงเงาดำทอดบนทางเท้า - ทั้งหมดนี้ยากเหลือเกินที่จะทำความเข้าใจรับรู้ได้
          หลังสงครามโลกครั้งที่สองเป็นต้นมา, ไม่มีประเทศใดในโลกได้ใช้อาวุธนิวเคลียร์*ในการทำสงครามอีก. แต่แสนยานุภาพนิวเคลียร์นั้นสำแดงออกมาให้ประจักษ์แล้ว, และการเสี่ยงวินาศภัยนิวเคลียร์ยังคงอยู่ต่อไปเหมือนจีนี่ออกมาจากขวดวิเศษอย่างในเทพนิยาย เรื่องของอำนาจดลบันดาลของจีนี่เป็นจินตนิยายฝันเฟื่อง; ทว่าอาวุธนิวเคลียร์เป็นของจริง เป็นเครื่องมือเพื่อการทำลายล้างที่เป็นของจริงแท้แน่นอน. ความคิดเพ้อเพี้ยนเกี่ยวกับอาวุธนิวเคลียร์ - ความคิดเพ้อเจ้อเป็นนิยาย ที่ทำให้กระบวนการเจรจาเพื่อปลดอาวุธนิวเคลียร์ต้องอุปสรรคขวากหนาม ไม่อาจก้าวไปได้อย่างที่ควรจะเป็น - เกิดจากความเชื่อแบบผิดๆว่าจำนวนอาวุธนิวเคลียร์ที่มีมากขึ้น และพลานุภาพการทำลายล้างที่เพิ่มมากขึ้น เรียกว่าอาวุธนิวเคลียร์ที่ "ดีกว่า"นั้น จะช่วยก่อให้เกิดความปลอดภัยและความมั่นคง.
          หนึ่งสัปดาห์หลังการทิ้งระเบิดที่ฮิโรชิม่าและนางาซากิ,  J. Robert Oppenheimer - ผู้อำนวยการห้องปฏิบัติการ Los Alamos Laboratory ซึ่งทำหน้าที่พัฒนาระเบิดปรมาณู - ทำบันทึกถึงรัฐมนตรีกระทรวงการสงครามของสหรัฐฯ, นาย Henry L. Stimson, ในฐานะตัวแทนกรรมการพิจารณาอนาคตของพลังงานนิวเคลียร์และอาวุธนิวเคลียร์. Oppenheimer เสนอกรอบคิดสี่ประเด็นหลักโดยย่อต่อรัฐมนตรี Stimson ดังนี้: การพัฒนาระเบิดให้รุนแรงมากขึ้นไปอีกนั้นทำได้; ในทางการทหารไม่มีอะไรจะขัดขวางการยิงอาวุธนิวเคลียร์ได้; ไม่สามารถจะคงให้สหรัฐอเมริกาเป็นจ้าวโลกแห่งอาวุธนิวเคลียร์แต่เพียงชาติเดียวได้, หรือแม้หากทำได้, ก็มิอาจป้องกันมิให้สหรัฐฯถูกระเบิดนิวเคลียร์ทำลายอย่างพินาศได้ด้วย; และ ความปลอดภัยของสหรัฐขึ้นอยู่กับการป้องกันมิให้เกิดสงครามในอนาคต, มิใช่ด้วยการมีขีดความสามารถในการทำลายล้างชาติอื่น. ประเด็นท้ายสุดนี้เองที่สมควรอ้างอิงแบบเต็มข้อความ ดังนี้:

     "เราเชื่อว่าความปลอดภัยของประเทศเรานั้น - ตรงข้ามกับการใช้วิธีทำลายกำลังอำนาจของศัตรู - มิอาจให้ทั้งหมดหรือบางส่วนขึ้นอยู่กับความยิ่งใหญ่ทางวิทยาศาสตร์หรือขีดความสามารถทางเทคนิค. ตัองขึ้นอยู่กับทางเดียวเท่านั้น คือการทำให้การเกิดสงครามในอนาคตเป็นไปไม่ได้ ข้อเสนอแนะอย่างเร่งด่วนด้วยความเห็นเป็นหนึ่งเดียวกันของเราต่อท่านนั้นคือ, แม้ว่าปัจจุบันการศึกษาหาทางสร้างความเป็นไปได้ทางเทคนิคด้านนิวเคลียร์ยังไม่ได้สมบูรณ์, ให้ทำทุกทางที่จำเป็น, รวมถึงกระบวนการจัดการระหว่างประเทศ, ให้บรรลุเป้าหมายอย่างเดียวนี้."

          Oppenheimer เป็นนักฟิสิกส์ผู้ซึ่งจะประสพความสำเร็จในการสร้างอาวุธที่มีพลานุภาพทำลายล้างสูง กลับกลายมาเป็นนักรณรงค์หาทางออกทางการทูตเพื่อให้เห็นว่าอาวุธที่สร้างขึ้นมานั้นไม่มีเหตุผลสมควรที่จะคงอยู่แต่ประการใด. เจ็ดสิบห้าปีต่อมาเราก็รู้แล้วว่า: วิทยาศาสตร์สามารถผลิตอาวุธที่ร้ายแรงกว่าได้ แต่, ก็อย่างที่ Oppenheimer ทำนายไว้, ไม่มีการตอบโต้ทางการทหารใดๆจะได้ผล. มีประเทศอื่นอีกแปดประเทศที่มีอาวุธนิวเคลียร์เหมือนกัน ลบล้างตำแหน่งการเป็นจ้าวโลกนิวเคลียร์ของสหรัฐอเมริกาไปแล้ว.
          มาวันนี้, อาวุธนิวเคลียร์นับจำนวนหลายพันลูก - เกือบทั้งหมดมีพลังทำลายล้างมากเป็นหลายเท่าของระเบิดที่ฮิโรชิม่าและนางาซากิ - ทั่วทั้งโลกล้วนแล้วอยู่ในสภาวะระวังภัยพร้อมรบสูงทั้งสิ้น สหรัฐอเมริกา และ รัสเซีย มีอาวุธนิวเคลียร์กว่า 90% ของทั้งโลก เฉพาะสงครามนิวเคลียร์ระหว่างสองประเทศนี้ก็จะทำลายชีวิตผู้คนได้หลายล้านหรือหลายพันล้านคน เท่ากับว่าทำลายอารยธรรมของมนุษยชาติลงได้สูญสลายราบเรียบเลย.
          ดังนั้น, ณ วันที่ระลึกครบรอบ 75 ปีอันแสนระทมใจนี้, นาฬิกาบอกเวลาโลกสลาย (Doomsday Clock) บอกเวลาที่ 100 วินาทีก่อนเที่ยงคืน คณะกรรมการบริหารวิทยาศาสตร์และความมั่นคงขอเรียกร้องทุกประเทศให้ปฏิเสธความคิดเพ้อฝันที่ว่าอาวุธนิวเคลียร์เป็นรากฐานอันถาวรสำหรับความมั่นคงของโลก และขอให้ละเว้นจากการสร้างขีดความสามารถใหม่เกี่ยวกับอาวุธนิวเครียร์ เพราะจะเป็นการเร่งการแข่งขันการสะสมอาวุธนิวเคีลยร์มากขึ้น. แทนที่จะสร้างอาวุธนิวเคลียร์แบบใหม่ๆขึ้นเพื่อการปฏิบัติการทางนิวเคลียร์แบบใหม่ เช่น ระบบส่งหัวรบด้วยยานร่อนความเร็วเหนือเสียง, หรือการกลับมาทดสอบระเบิดนิวเคลียร์กันอีก, สหรัฐอเมริกา, รัสเซีย, และอีกเจ็ดประเทศมหาอำนาจนิวเคลียร์ในโลกควรที่จะกำหนดเป้าหมายทางเทคนิคในเรื่องหมุดหมายปลายทางที่เป็นไปได้บนเส้นทางการควบคุมอาวุธและการปลดอาวุธนิวเคลียร์ในที่สุดที่จุดหมายปลายทาง
          มีคนส่วนหนึ่งที่คิดว่าการจับจีนี่กลับใส่ขวดนั้นทำไม่ได้, เพราะข้อมูลความรู้และเทคโนโลยีที่จำเป็นในการใช้เพื่อผลิตอาวุธนิวเคลียร์นั้นมีให้ใช้ได้อย่างเปิดเผยทั่วไปอย่างเกินขนาดแล้ว แต่กุญแจดอกสำคัญที่จะทำให้สามารถผลิตระเบิดนิวเคลียร์ได้นั้น, ที่ผ่านมาและยังเป็นจริง ณ วันนี้, อยู่ที่วัสดุที่ใช้แตกอะตอม (fissile material) - คือ ยูเรเนี่ยม (uranium) และ พลูโตเนียม (plutonium) ที่ผ่านกระบวนการเพิ่มสมรรถนะให้สูงยิ่ง (enriched uranium / plutonium) - ซึ่งใช้ในอาวุธนิวเคลียร์. เครื่องมือที่ใช้ไนการติดตามตรวจสอบหาพื้นที่ที่มีวัสดุที่ว่านี้ก็อยู่ในขีดความสามารถที่มนุษย์ทำได้, โดยการมีความมุ่งมั่นตั้งใจทางการเงินและการเมือง และทรัพยากรต่างๆ.
          ขวากหนามขวางกั้นขั้นสุดท้ายต่อเส้นทางไปสู่การลดแสนยานุภาพนิวเคลียร์ และการกำจัดอาวุธนิวเคลียร์ให้หมดสิ้นในที่สุดนั้นเป็นเรื่องการเมืองมากกว่าเรื่องเทคนิค. การแพร่ระบาดของไวรัส CVOVID-19 ทำให้เห็นชัดว่าการแก้ปัญหาใหญ่ๆของโลกนั้นต้องการความร่วมมือระดับนานาประเทศ - ผู้นำประเทศที่พร้อมที่จะร่วมแก้ปัญหาอาวุธนิวเคลียร์ผ่านความตกลงที่ชัดเจนตรวจสอบได้ พร้อมทั้งเสริมสร้างความเช้มแข็งให้กับสถาบันระหว่างประเทศต่างๆ.
          เจ็ดสิบห้าปีหลังจากการใช้อาวุธนิวเคลียร์ (ระเบิดอะตอม) ครั้งแรก และการก่อตั้ง The Bulletin of the Atomic Scientists, เรา - สมาชิกทั้งหมดของคณะกรรมการบริหารวิทยาศาสตร์และความมั่นคง - ขอตั้งปณิธานว่าจะเพิ่มความพยายามเป็นเท่าทวีคูณในอันที่จะทำให้เกิดโลกซึ่งการใช้อาวุธนิวเคลียร์นั้นเป็นไปไม่ได้ แม้จะคิดก็ต้องให้มิอาจคิดได้ ณ วันครบรอบแห่งโศกนาฎกรรมนี้  เราขอให้ผู้นำทางการเมืองและการทหารทั่วโลกร่วมกับเรา - ขอจงสำแดงให้เห็นว่าอาวุธนิวเคลียร์นั้นมิได้เป็นตัวสร้างความปลอดภัยและความมั่นคงได้, แต่กลับจะเป็นการลดความมั่นคงปลอดภัยอีกต่างหาก และมันคือการข่มขู่คุกคามอนาคตของมนุษยชาติ. อันความคิดเพ้อเจ้อที่ว่าอาวุธนิวเคลียร์เป็นประโยชน์นั้น เราจำต้องกำจัดความเพ้อเจ้อนี้ออกไป, อาวุธนิวเคลียร์ควรจะต้องถูกพิจารณาตามความเป็นจริงตามที่เป็นจริงแท้ - คือ อาวุธนิวเคลียร์นั้นเป็นเรื่องการใช้เงินอย่างมหาศาล เปี่ยมด้วยอันตราย เป็นตัวการที่ทำให้การเดินทางไปสู่ความมั่นคงของโลกที่แท้จริงต้องวกวนอ้อมค้อม ไม่ถึงเป้าหมายปลายทางตามต้องการ

แปลโดย
สมเกียรติ อ่อนวิมล
7 สิงหาคม 2020

หมายเหตุ
*atomic bomb หมายถึง ระเบิดจากพลังแตกอะตอมของแร่ทรงกัมมันตภาพรังสี ที่ใช้ตอนนั้นคือแต่ ยูเรเนี่ยม และ พลูโตเนี่ยม คำไทยใช้ภาษาสันสกฤติเรียกว่า "ระเบิดปรมาณู" หมายถึงการระเบิดของส่วนที่เล็กสุดของสะสาร ซึ่งเท่าที่ค้นพบในครั้งนั้นก็คือ atom/อะตอม นั่นเอง หลังสงครามโลกครั้งที่สองมาถึงปัจจุบันระเบิดอะตอมพัฒนาไปอย่างมากจนสามารถแตกนิวเคลียสอันเป็นองค์ประกอบที่เล็กกว่าอยู่ภายในอะตอม สร้างเป็นระเบิดทำลายล้างพลังอภิมหาศาล เรียกชื่อใหม่ว่า "Nuclear Bomb" หรือ "ระเบิดนิวเคลียร์")
*ข้อความ (ในวงเล็บ), ตัวเอียง, "เครื่องหมายอ้างคำ" เป็นของผู้แปล

---